dúas caras, unha moeda...

Os socialistas galegos estánse a extinguir...

Hai unha nova especie en perigo de extinción. Non é unha broma, xa nos gustaría poder dicir que así é, sen embargo, os últimos datos científicos publicados así o fan constar, unha nova especie se enfronta ó seu ocaso, o seu fin.
Aínda non podemos dicir se se trata dun efecto inesperado do quecemento do planeta, nin sequera podemos afirmar que só afecte a esta especie, pero, podemos dicir que polo de agora, esta é a máis afectada. Por iso podemos afirmar, sen medo a trabucarnos, que os “socialistas galegos” estanse extinguindo.
Non hai moito tempo, os socialistas galegos poboaban a nosa terra, as nosas institucións. Todos recordamos a eses socialistas galegos manifestándose a favor do Estatuto de Autonomía (en contra do Estatuto da Aldraxe, proposto dende o goberno de Madrid da UCD), ou asistindo ó parto e nacemento de plataformas reivindicativas como a Mesa pola Normalización Lingüística, e que a parte da socialdemocracia profesaban unha non escondida conciencia galeguista (aínda que non nacionalista).
Sen embargo, esta especie endémica, pouco a pouco foi sendo desprazada por outra especie, foránea, “os socialistas españois” tamén chamados “socialistas” ou “os do PSOE”. Esta nova especie, aínda que socialdemócrata, carecía dunha conciencia galeguista, ou mesmo filogalega; normal por outro lado, ó tratarse dunha especie que non foi xerada aquí.
A partires dos 90, fíxose obvia existencia de individuos desta especie no ecosistema da esquerda. Todo recordamos a un tal Vázquez demonizando os postulados nacionalistas, os pactos e o entendemento coa esquerda máis esquerda. Normal, el gobernaba con maioría absoluta e non tiña porque falar tan sequera con nacionalistas. Claro que non hai nada máis instrutivo que uns resultados electorais, e cando os socialistas galegos tiveron que pactar cos nacionalistas galegos para poder co-gobernar, ocorréuselles mandalo a unha difícil misión, máis acorde cos seus postulados e capacidades: Ó estado de Cidade do Vaticano, un dos estados máis democráticos e progresistas de toda a vella Europa.
Pero a semente xa estaba esparexida por aí, e aínda que caladamente, algo se movía no ecosistema da esquerda moderada.
Coa caída do co-goberno socialista-nacionalista galego, as teses menos galeguistas saíron reforzadas, e outro Vázquez fíxose co liderado dos socialistas galegos, e tempo lle faltou para ofrecerse ó PP para poder elaborar un novo estatuto de autonomía, incluso deixando de lado ós nacionalistas galegos, ou de volver a pór un L diante de A Coruña.
Sen dúbida, Vázquez precipitouse ó facer tan públicas as ganas de acabar cos socialistas galegos e substituílos polos do PSOE, pero obviando que en moitos sitios posúen o poder xunto cos nacionalistas, botou a lingua a pacer, e, claro non sentou ben.
É evidente que loitar contra un rival é moito mellor que loitar contra dous, aínda que con un deles se poida chegar a entendemento, por iso esta errónea concepción socialista obreira española na que atacar e menosprezar todo o galego para desprestixiar ó nacionalismo está tan en vigor. E é errónea porque o nacionalismo é unha parte do galego, pero nin tan sequera é a meirande parte, e esta política pasaralles factura, e non hai nada máis instrutivo que uns resultados electorais (se a análise se fai rigorosamente, claro).
Por iso fago este chamamento a toda a xente para que protexamos ós socialistas galegos, para que non acaben por converterse en seres de lenda como os unicornios, e para que acabemos con esta deriva anti-galega que se apoderou do PSdeG alentada polo PSOE.