11.27.2010

Tinc una pregunta per a vosté


Xa é domingo e nos podemos saltar a xornada de reflexión...

Levo un par de semanas con este tema na cachola
, en concreto dende aquel Tinc una pregunta per a vosté, onde apareceu a mi
ña musa de hoxe: Alicia Sánchez Camacho.Esta é a candidata á presidencia da Generalitat de Catalunya polo PP, unha elementa de moito coidado, posto que máis alá das súas irresponsables promesas (200 euros máis para cada pensionista, deducción de 600 euros por fillo escolarizado en centro concert
ado...), a min o que me rebenta é a hipocresía desta tiparraca e do seu séquito
(Rajoy á cabeza).

Resulta que no citado programa da delegación catalana da RTVE esta señora dixo iso que xa sabemos; "No lo considero matrimonio...bla bla bla... hombre y mujer... bla bla bla, peras y manzanas"; ao que o PP nos ten acostumados e engadiu algo máis, que os matrimonios homosexuais no deberían poder ter o dereito de adoptar ou criar (CRIAR) fillos porq
ue os fillos necesitan ter unha nai e un pai. E isto o di esta señora que é nai solteira por inseminación artificial. Vamos, menudo exercicio de coherencia. Facendo un símil drástrico/dramático é como si a un asesino o nomeamos xuiz e o poñemos a dictar s
entenzas sobre outros asasinos...

Pero non foi esta a única sorpresa que nos tivo dado esta mulleriña, e o s
eu partido, claro está. Segúndo ela, Nuevas Generaciones (a asociación española con máis homosexuais e máis neonazis por metro cadrado) fixera un videoxogo no que Alicia loitaba as mafias que trafican con inmigrantes ilegais. Pero os rapaciños, no seu evoluir adolescente-hormonal decidiron cambiar un pouco o tema e darlle máis "vidilla", así
pois, Alicia nos lombos dunha gaivota se adica a disparar e matar inmigrantes, símbolos independentistas e algún que outro cidadán, supoño... Esto pode ter dúas interpretacións:
  1. Nuevas Generaciones na realidade é una panda de socialistas que lle queren arruinar a campaña.
  2. O coordinador da campaña electoral do PP estaba a por uvas nese intre.
Eu, en realidade quedei coas ganas de probar o xogo no que a Alicia voadora seme
nta o terror nas rúas catalás con actos de kaleborroka contra cidadáns, pero su
poño que en Sony-PlayStation xa andan tras a idea e seguro que será o bombazo deste nadal 2010-2011. Aí vo-lo deixo.



11.19.2010

Galitopía II: Mobilidade, tan importante e tan esquecida.

Retomando a serie adicada á mellora da nosa terra e do benestar dos seus habitantes, hoxe decídome pór o ollo no sistema de transportes.

Durante este periodo de crise que estamos vivindo, teño escoitado moitas receitas maravillosas, casi máxicas para sairmos dela, como a reducción do déficit, a privatización de servizos...
Pero pensando en clave máis económica e menos política, doume conta dunha cousa: nada disto importa.

Explícome:

España (e diría Europa tamén) é un país cunha serie de recursos limitados (limitadísimos se falamos en termos de fontes de enerxia). Non me refiro as enerxías renovabeis, que polo de agora aínda non son o presente, senón as de carácter fósil. Tendo en conta isto e en que somos un país con 40 millóns de coches circulando
e chupando gasolina, pronto nos topamos con que España gasta unha cantidade enorme en importar fontes de enerxía, o que nos fai máis febles diante das variacións dos prezos destes productos, así como dependentes dos mercados.

Pois ben, nestes case 4 anos de crise que levamos aínda non escoitei a ninguén dicir que se podería facer unha aposta polo transporte público, máis barato, máis ecolóxico e que podería axudar a equilibarar a balanza
comercial.

Eu o propoño. Propoño gravar un pouco máis o uso do coche privado e invertir no transporte público. É algo que me indigna, pensar que unha persoa ten moito máis fácil saír de Galicia que circular por ela en transporte público. Ou que para ir de Lugo a Vigo tardes 3 horas cando apenas as separan 140 kms.

Outra cousa que me chama a atención é a cantidade de polígonos industriais que hay espallados o longo da nosa paisaxe, pero se estar conectados con ningún tipo de servizo de transporte público, como se alguén quixera poñer barreira no seu acceso.
E así están, valeiros, como se tivese arado o campo
pensando que facendo iso xa ian vir soiñas as patacas, sen sementalas.

Faise imprescindible artellar unha verdadeira rede intermodal de tranporte público en diversos niveis:



Nivel urbano ou local: tratando de conectar os diversos núcleos de poboación. Somos unha terra que ten unha dispersión poboacional enorme, o que encarece a prestación de servizos. Por iso, logrando a mobilidadade neste nivel poderíase c
oncetrar a oferta de servizos nun núcleo, pero coa seguridade de que ninguén ficará sen poder acceder a eses servizos.

Nivel interurbano: Atendendo as dinámicas
poboacionais/sociais que xurden entre as diversas vilas
e cidades. Trátase de fomentar a permeabilidade, a mobilidade, o cal redundará na economía e no mercado de traballo. Trátase dunha rede de proximidade, de cercanías que vertebra o territorio.







Nivel Rexional: Barbaridades coma que Xinzo só esté conectada con Ourense por un tren no día non se deben consentir. Así non hay transporte sustentable e sostibel, senón que se converte nunha boca profunda e negra onde enterrar os cartos. A xente non o usa porque só hai un tren a deshoras, e so hai un tren a deshoras porque a xente non o usa. Alguén tera que quitar o rabo da boca do peixe.

Por iso, estes sistemas só funcionarán se cumplen unha serie de requisitos:
- Frecuencias adecuadas.
- Prezos asequibles.
- Facilidade de acceso.
Esta última fainos chegar ó concepto de Intermodalidade, e dicir, á realidade de que aínda que a parada do cercanías esté a 9 kms, non pasa nada, porque cada 7 minutos pasa un bus urbano diante da miña porta que me deixa na porta da estación. Iso é comodidade.
Tamén é obvio que esta proposta implica un cambio de mentalidade xigantesco na sociedade, onde estamos acostumados a tratar co individualismo, a comodidade individual e a inmediatez.

Un sistema de transporte público de calidade para aforrar, para vertebrar e para medrar.

De volta...


Volta do verán, e xa adentrándonos nos trémulos días de inverno, retomo a miña actividade "bloguista bitacoreira" dende o burato negro que é Madrid. Non o digo con ningún tipo de sentimento ou resentimento, non.
É un gran burato negro que traga cada vez máis cousas e que fai que todo xire o seu redor. Así é esta cidade, o embigo do mundo para aqueles que a habitan. Para min a certeza de que hai outros mundos, outras realidades, outros moitos embigos e buratos negros...
Esta web apoia á iniciativa dun dominio galego propio (.gal) en Internet